جهانبینی شاعرانه چیست؟ ــ سعید عبداللهی
جهانبینی شاعرانه چیست؟
*
سعید عبداللهی
*
برخی شاعران دارای جهانبینی و شاعرانی فاقد جهانبینی هستند.
جهانبینی، جهان تفکر و نگرش را تاریخی و انسانشمول میکند. واژهها و تصویرها از سرچشمههای این جهان میجوشند.
حلقههای متفاوت شعرهای متولدشده از جهانبینی را که بههم وصل کنیم، یک هدف متعالی و آرمان مشترک انسانی را ترسیم میکنند.
یک آرزوی بشری در چنین شعرهایی جریان مستمر دارد.
فراتر از شعر فردیتگرا و شخصمحور هستند.
جامعهگرا هستند.
آرزویشان اجتماعی و انسانی است، نه فردی.
درد خصوصی و شخصی نیست که شعرشان را برمیانگیزد.
چنین شاعرانی جامعه و سیستم را نقد میکنند، نه فرد را.
همواره چنگ در چنگ ابتذال هستند و اصالت انسانی را ترویج میکنند.
از جهل، دود و دممنشی، بادسنجی و بازارگرمیِ کولیدهنده به جباران سلطهگر سیاسی و مذهبی، رنج میبرند و شعر و قلمشان مشعل آگاهیافروز و افشاگر و روشنگر است.
شاعران دارای جهانبینی، از سیاست رایج و آثار جهانی و اقلیمی آن غافل نیستند. شعرشان مسؤلیتپذیر و اعتراضی است.
دنبال فرهنگسازی هستند.
مثل ویکتور هوگو، حافظ، مولوی، گوته، نیمایوشیج، نزار قبانی، محمود درویش، پابلو نرودا، مهدی اخوان ثالث، احمد شاملو، فروغ فرخزاد، شیرکو بیکس، محمد مختاری، هوشنگ ابتهاج، کاظم مصطفوی و...
در داستان و رمان مثل لئو تولستوی، فئودور داستایوفسکی، رومن رولان، صادق چوبک، آلبر کامو، صمد بهرنگی، گابریل گارسیا مارکز، غلامحسین ساعدی و...
در نقد ادبی مثل عبدالحسین زرینکوب، ژان پل سارتر، منوچهر هزارخانی، رضا براهنی، عبدالعلی دستغیب و...
*
۱۰ آبان ۱۴۰۳
برچسبها: جهانبینی شعر, نقد ادبی, رسالت هنر