یادداشت‌های دایره مینا    

ذره‌بینی برای خوانش خودکامگان  

هیچ‌وقت این نکته را فراموش نکنید: «مردم شما بدجور به غذا احتیاج دارند و این مسئله اصلاً و ابداً شوخی‌بردار نیست».

اگر اوضاع مملکت تحت حکومت‌تان به‌قدری خراب باشد که مردم نتوانند غذای کافی برای خودشان و خانواده‌شان روی میز یا سر سفره بگذارند، عاصی می‌شوند و فکر خطرناکٍ یافتن جانشینی برای شما به ذهن‌شان خطور می‌کند. اما اگر یک استاندارد زندگی حداقلی برای آن‌ها فراهم کنید، خودشان را با آن تطبیق می‌دهند.

از خاطر نبرید که شرایط اقتصادی عالی برای عامه‌ی مردم می‌تواند به اندازه‌ی شرایط اقتصادی بدشان خطرناک باشد. مردم اگر دغدغه‌ی معاش نداشته باشند، فرصت می‌کنند کتاب و مطبوعات بخوانند و به این مسئله فکر کنند که اصلاً چرا باید تحت حکومت مستبدانه‌ی شما زندگی کنند. پس سیاست شما باید از این قرار باشد: شرایط زندگی حداقلی برای مردم فراهم کنید. اجازه‌ی پیشرفت به اقلیتی که بیش از این می‌خواهند، بدهید (در عین حال مراقب باشید که از حد خاصی، چه از لحاظ قدرت مالی و چه از نظر قدرت اجتماعی، نگذرند) و مجازات شدیدی برای فعالیت‌های سیاسی در نظر بگیرید. البته به غر زدن مردم در اتوبوس و تاکسی و مغازه‌ی سلمانی کاری نداشته باشید. آن‌ها را دچار این توهم می‌کند که از آزادی بیان برخوردارند. تاریخ نشان داده که عامه‌ی مردم، آزادی بیان را به آزادی اندیشه ترجیح می‌دهند؛ چون به‌ندرت با مقوله‌ی دوم سر و کار دارند.

از کتاب: چگونه بر جهان حکومت کنیم؟ صص ۹۹ و ۱۰۰

نوشته: آندره دگیلوم

برگردان: حسین یعقوبی

انتشارات مروارید، چاپ اول ۱۳۹۶