جای آن دارد که چندی... یادواره مرضیه
جای آن دارد كه چندی...
در موسیقی، بسیاری از نغمههای یاد را در مقام یا دستگاه «همایون» تداعی میكنیم.
در پاییز هشتمین سال درگذشت مرضیه، «جای آن دارد كه چندی هم ره صحرا بگیریم» و «سنگ خارا»ی یاد را «گواه» خاطر خوب مرضیهی «شیدا»...
«یاد تو
از نور است
از آبگیری در آرامش».
مرضیه عجین هنر شورآفرین و بالندهی بوم و برش بود...شمعهای روشنابخش شعرهای ترانههایش، بزرگان پارسیگو و شیداهای «پیامبر زبان» بودند.
خوش به حال مرضیه، خالقی، بنان، معروفی، تجویدی، عماد رام، آندرانیک و... و خوشا به حال كاروان هنر ملی و مردمی ایرانزمین. آنان كه همیشه دست و سایه و حرمت عشق بر سرشان بود و محبت و لطف مردمشان در دل و جان.
سخن از هنر و هنرمندیست كه هرگز مردم را در پای عمارتنشینان «سیاستپیشه»، قربانی نكردند. هنری كه «دُرَش را در پای خوكان نریخت.» هنری كه هرگز كهنه نشد. گوهری كه به همت مردمی و ملی و انسانی بودنش، تا همیشه بر چكاد و ستیغ قلههای فخر و شكوه این بوم و بر میدرخشد.
این است افتخار ملی و زیباییِ انسانی هنر ایرانزمین كه مرضیه تجسمی از غرور و شكوه آن است...
«تو را به یاد دارم
یاد تو
از نور است
از آبگیری در آرامش.
فراسوی چشمانت
شامگاهان شعلهور است....» (از شعر «تو را به یاد دارم» سرودهی پابلو نرودا)
انتخابی از مقالهی: جای آن دارد که چندی...
سعید عبداللهی
برچسبها: یادواره