غلامحسین بنان نوای کاروان بهار دلنشین ایرانزمین
غلامحسین بنان نوای کاروان بهار دلنشین ایرانزمین
هنر چیست؟ هنرمند کیست؟ هستند انسانیهایی که این پرسش را در ضمیر ما به جوشش میآورند. چندان که به کنکاش پیرامونشان میپردازیم، پاسخ را از چگونگیِ پیوندشان با «هنر عشق ورزیدن» درمییابیم.
«بنان» در وهلة نخست یک «صدا» است. در پردة اول سخن گفتن از او به همین صدا میرسیم. با این صدا که عجین و مأنوس میشویم، کمکم به دهلیز یا تالار هنر و هنرمند پای میگذاریم. در ادامه و در پردههای بعد، این هنر است که صید خود را میشناسد و از او، آنی را میپرورد که با جوهر و اصالت آن پیوند حقیقی دارد. رسیدن به این «اصالت» و ریشه در آن دواندن، همان تمایز آشکاری است که بازتابش را در «اثر هنری» و کاری که با مردم و جامعة خویش میکند، خواهیم دید. اینگونه است که برخی هنرمندان از تخصص هنریشان جلوتر هستند و هنرشان از پیشان میآید. اینان در زمرة تضمینیافتههای بیزوال زمانههایند.
در نتیجهگیری از ویژهگیهای خاص بنان باید بر تسلط او بر هدفش از کار هنری پی برد. چنین هنرمندانی بهطور عام دارای آرمان و ایده و هدفی در کار هنری هستند. بالغ کردن اصالت و جوهر هنر را در تخصص خویش دنبال میکنند تا آن مقصود و هدف نهفته در ذات اثر هنری را شکوفا نمایند. بدین سبب است که آرمان و هدف اینان همیشه پیشقدمتر از زمان حالشان میباشد. از این روی همواره در تکاپو برای رسیدن به هستیِ مطلوب خویشاند. در این هدفمندی، شخصیت هنریشان را نیز تربیت میکنند.
«تو نه مثل آفتابی که حضور وغیبت افتد
دگران روند و آیند وتو همچنان که هستی»
سعید عبداللهی
۸ اسفند
درگذشت استاد غلامحسین بنان
متن کامل مقاله در لینک
https://yaddasht97.blogspot.com/2019/02/blog-post_27.html
برچسبها: بنان, موسیقی, یادواره