یادداشت‌های دایره مینا    

رمان، بدون زن‌ها می‌میرد

۸۰ درصد فروش بازار کتاب بریتانیا، ایالات متحده و کانادا مدیون زنان است.

زن‌ها نه تنها نسبت به مردان خریداران کتاب‌ مشتاق‌تری هستند، بلکه بیشتر از مردان به فستیوال‌های ادبی می‌روند، عضو کتابخانه می‌شوند، کتاب صوتی گوش می‌کنند، وبلاگ‌نویس ادبی هستند و به عضویت انجمن‌های ادبی درمی‌آیند.

 هلن تیلر استاد برجسة انگلیسی در دانشگاه اکستر، در کتاب جدید خود تحت عنوان «چرا زنان داستان می‌خوانند: داستان‌های زندگی ما» به بررسی و توضیح عمق احساسات زنان پرداخته است. او بیش از ۴۰۰ زن را مورد بررسی قرار داده تا بفهمد آنها چطور به داستان ربط پیدا می‌کنند.

پاسخ‌ها ارتباط قابل توجهی به خشونت، حس گناهکاری و نافرمانی دارد. یک مادر توضیح داد که چطور به خانواده‌اش می‌گوید برای لباس‌شویی به طبقه پایین می‌رود تا فقط ۱۰ دقیقه گران‌بها را برای خواندن یک رمان بدزدد. یکی دیگر برای او نوشت که خواندن رمان برایش تنها اندکی کمتر از نفس کشیدن اهمیت دارد. بقیه از اینکه موقع این کار مچشان گرفته شود می‌ترسند!

 این ایده که داستان یک حوزه زنانه است، از سوی کسانی که با کتاب سر و کار دارند بدیهی فرض می‌شود. بر اساس تحقیقات یک کتاب دیگر، زنان در تمام دسته‌های رمان به غیر از فانتزی، علمی-تخیلی و وحشت، روی دست مردان بلند شده‌اند. وقتی مردان داستان می‌خوانند تمایلی به خواندن آثار نوشته‌شده توسط زنان را ندارند، در حالی که تیلور ادعا می‌کند زنان آثار رمان‌نویسان مرد را می‌خوانند، تحسین می‌کنند و به ندرت قضاوت شخصی انجام می‌دهند.

 ️یان مک ‌ایوان نویسندة انگلیسی که از او رمان‌های «آمستردام»، «باغ سیمانی»، «تاوان» و «شنبه» ترجمه شده، یک بار نوشت: «وقتی زنان دست از خواندن بردارند، رمان می‌میرد.»

تاریخ داستان همواره تاریخ خوانندگان زن بوده. از قرن ۱۸ رمان مورد توجه طبقه جدیدی از زنان مرفه بود که تحصیلات زیادی نداشتند. زنان از رمان به عنوان راهی برای یادگیری در مورد زندگی‌های دیگر و خیال‌پردازی درباره روابط و داستان‌های خود استفاده کردند که به آنها اجازه می‌داد موقعیت وابسته و فرعی خود نسبت به مردان را به چالش بکشند.

برگرفته از: گاردین ـ آذر ۹۸