تمثیل
محمدرضا شفیعی کدکنی
صبحی شد و باز هم شب ما تار است
وآن ظلمت بیکرانه در تکرار است
این لحظه به خشم، چشم بر هم می‌نِه
کآتش چو بمْرد، دودً میدان‌دار است
از کتاب: طفلی به‌نام شادی، ص ۱۰۶
پـایـیـز
محمدرضا شفیعی کدکنی
خورشید
با تراشة یاقوت و
کهربا
پیرنگ می‌زند همه‌سو در مدار خویش
واهسته از کنارة دیوار می‌رسد
پاییز
روی صندلی چرخدار خویش.
📘 از کتاب: طفلی به‌نام شادی، ص ۳۰۲
خون‌ریزیِ خزان
محمدرضا شفیعی کدکنی
چه‌گونه دوست ندارم من این دیاران را
که هر شقایقش آیینه‌یی‌ست یاران را
تمام هستیِ من در شط سحر جاری‌ست
چو یاد آورم آن روشنی‌تباران را
سپیده آینه‌گردان روحشان بادا
که روشنای دگر داد روزگاران را
بهار زخمیِ این باغ، دلکش است هنوز
اگرچه نغمه به لب خشک شد هزاران را
قبای میرغضب سبز و خنجرش سرخ است
مخور فریب دروغ این سیاهکاران را
به‌هوش باش که خون‌ریزی خزان کوشد
که روح باغ فرامْش کند بهاران را
از کتاب: طفلی به‌نام شادی، صص ۱۰۲ و ۱۰۳
اُنس و هیبت
محمدرضا شفیعی کدکنی
ای دل! این لحظه از آن لحظه‌هاست
جان و جوانی و جنونت کجاست؟
آه! در این لحظة بیدار عشق
لرزه تو را چیست که بر دست و پاست؟
لحظة آویختن از سرنوشت
لحظة درگیری خوف و رجاست
لحظة بر خویش مسلط شدن
لحظة خوبی که خموشی خطاست
لحظة رفتن به دهان خطر
لحظة گفتن، همة حرف‌هاست
لحظة تفسیر اشارات عشق
لحظة بیدار بشارات ماست
لحظة آویزش جان و جنون
لحظة کشف هنر کیمیاست
لحظة تسلیم به تقدیر عشق
لحظة تصمیم به هر ماجراست
لحظة اشراق در آفاق عشق
آی دل! این لحظه از آن لحظه‌هاست
از کتاب: طفلی به‌نام شادی، صص ۳۹۴ و ۳۹۵