یادداشت‌های دایره مینا    

یادواره‌ی محمود بابایی

(۱۳۳۷ ــ ۱۰ مرداد ۱۳۶۵)

آزادی‌خواهی بی‌آرام، فروتن، بی‌نام و نشان، همیشه متبسم، شمع انجمن یاران.

هر کجا پای نهاد،‌ محبوب همگان شد.

هنگامه‌ی ناگهان خاموشی‌اش، جنگل چشمان آدمیان، برگ‌ریزان اشک بود و زمین زار می‌زد...

از سنگ ناله می‌خیزید وقت وداع یاران...

هر صبح و سحر موی تو را شانه کنم

هر شام به شوق تو سوی خانه کنم

از صبح به شام و شبنوردی، تا چند

مشت‌مشت ستاره بشمرم، دانه کنم؟