یادداشت‌های دایره مینا    

یادواره‌ی استاد

  پرویز یاحقی  

(۳۱ شهریور ۱۳۱۴ ـ ۱۳ بهمن ۱۳۸۵)

آهنگ‌ساز، صاحب سبک موسیقی، از نوآوران به‌نام ویولن،

بداهه‌نواز بی‌بدیل، رهبر ارکستر

  فلک نوا، نغمه، هنر و قلم ایران را که سیر و سلوک کنیم، گاه از خود می‌پرسیم: یعنی باز هم درخششی تکرار می‌شود؟

سخن از مؤانست عاشقانه‌ی اثر هنری با انسان است.

در طی طریق با آثار هنری که با ضمیر و خاطر ایران و ایرانی مؤانست عاشقانه داشته‌ و همراه زندگی‌شان زیسته‌اند، به نامی برمی‌خوریم که الفباهایش در زیباترین نواها و نغمه‌ها بر گستره‌ی مرز پرگهر انتشار یافته است:

پرویز صدیقی پارسی(پرویز یاحقی)

در تأمل کردن‌ها بر آثار پس از آن نسل مشتاق و آفرینشگر لطافت‌های عجین سیر و سلوک عاشقانة آدمی، گویی آن سبک‌ها، خلاقیت‌های فردی و مجموع تکنیک‌هایی که اثر هنری را ناب و آشوب‌گر و دل‌پذیر می‌نمود، کمتر با عصب‌های حواس‌مان مؤانست عاشقانه می‌یابند.

فصل آخر زندگی پرویز یاحقی وماجرای مرگش در تنهایی، به‌طور عجیبی گویی ترجمة‌ یکی از آثار معروف و بسیار عاشقانه‌اش می‌شود: «به رهی دیدم برگ خزان/ پژمرده ز بیداد زمان/ از شاخه جدا بود».

پرویز یاحقی با رسوخ در تار و پود موسیقی سرزمینش و با پشت‌کار عاشقانه‌اش، نوآوری‌ها و حریر مهر و شیفتگی آفرید و آرشه‌های خالق عشق و عواطف و خلاقیت‌هایش هم‌چنان بر تارک موسیقی ایران‌زمین شنیدنی و جاودانه‌اند.

از مقاله: پرویز یاحقی با ترنم ملودی‌ها بر لبان نسل‌ها

 نوشته: سعید عبداللهی

لینک مقاله بر روی اینترنت: https://bit.ly/2GQI0Ux

یادواره‌ی استاد پرویز یاحقی  

۳۱ شهریور ۱۳۱۴ ـ ۱۳ بهمن ۱۳۸۵

    فلک نوا، نغمه، هنر و قلم ایران را که سیر وسلوک کنیم، گاه از خود می‌پرسیم: یعنی باز هم درخششی تکرار می‌شود؟

در این تأمل کردن‌ها گویی آن سبک‌ها، خلاقیت‌های فردی و مجموع تکنیک‌هایی که اثر هنری را ناب و آشوب‌گر و دل‌پذیر می‌نمود، کمتر با عصب‌های حواس‌مان مؤانست عاشقانه می‌یابند.

سخن از مؤانست عاشقانه‌ی اثرهنری با انسان است.

در طی طریق با آثار هنری که با ضمیر و خاطر ایران و ایرانی مؤانست عاشقانه داشته‌ و همراه زندگی‌شان زیسته‌ااند، به نامی برمی‌خوریم که الفباهایش در زیباترین نواها و نغمه‌ها بر گستره‌ی مرز پرگهر انتشار یافته است: پرویز صدیقی پارسی(پرویز یاحقی )

فصل آخر زندگی پرویز یاحقی وماجرای مرگش در تنهایی، به‌طور عجیبی گویی ترجمه‌ یکی از آثار معروف و بسیار عاشقانه‌اش می‌شود: «به رهی دیدم برگ خزان/ پژمرده ز بیداد زمان/ از شاخه جدا بود».

  پرویز یاحقی با رسوخ در تار و پود موسیقی سرزمینش و با پشت‌کار عاشقانه‌اش، نوآوری‌ها و حریر مهر و شیفتگی آفرید و آرشه‌های خالق عشق و عواطف و خلاقیت‌هایش هم‌چنان بر تارک موسیقی ایران‌زمین شنیدنی و جاودانه‌اند.

سعید عبداللهی