یادداشت‌های دایره مینا    

هميشه دوست دارمت

 دلم هميشه با تو باد

هميشه دوست دارمت ...

در آن هواي مِه گرفته‌ی غمين

در اين پياپيِ ظهور رنج‌ها    

دلم چقدر از اين جهان گرفته بود.

چه عاشقانه ديدمت

که حرمت صدا شدي

ـ صداي گُر گرفته‌ی زمين من ـ

زمين مباد خالي از شميم تو

زمين مباد خالي از هواي تو

و آسمان تهي مباد

از اين فرود و اوج عاشقانه‌ی صدا.

دلم هميشه با تو باد

هميشه دوست دارمت...

چه سال‌ها که آهوي نگاه تو

به دشت بيکران چشم‌های من دويد

چه سال‌ها ز شوق‌ها

پريده‌ام به آسمان چشم تو.

چه سال‌ها ورق زدم

ميان بيشه‌هاي اين جهان سرد

جدال اختران و ابر.

چه سال‌ها دويده‌یي

ميان رفت و آمد ستاره‌گان

پيِ صداي گُر گرفته‌ی زمين من.

كنون كه فصل سربي و سكوت من

شكسته از نداي آتشين تو

به صبح ارغواني و

به رويش ترانه‌ها

به فصل پر جوانه مي‌كشاني‌ام.

در آسمان من ببين

تو شوکت ستاره‌يي.

 زمين تهي‌ست گر ز مهر  

تو مهرباني طلوع

شروع پر شراره‌یي. 

دلم هميشه با تو باد

هميشه دوست دارمت...

س. ع. نسیم