بر گونهی قصیده ــ م. وحیدی(م. صبح)
بر گونهی قصیده
م. وحیدی(م. صبح)
باغستان لبانت
با بوسههای قمری
انگور میدهد.
خشکسال امسال
نثرهای فرسوده را
از دیوارها پاک میکند؛
یادگارهایی
که نمیپرسند
کلمات چرا قافیه ندارند
و فوارهها
چرا وحشتزده، خاموشاند؟
دانهیی بکار!
در بیآبیِ سنگلاخها
ابرهای بیطاقت
قصیدهی بیقافیهی مرا
زمزمه خواهند کرد.
برچسبها: شعر نو, قصیده
نوشته شده توسط سعید عبداللهی در چهارشنبه ۲۵ اسفند ۱۴۰۰