بر گونه‌ی قصیده
م. وحیدی(م. صبح)
باغستان لبانت
با بوسه‌های قمری
انگور می‌دهد.
خشک‌سال امسال
نثرهای فرسوده را
از دیوارها پاک می‌کند؛
یادگارهایی
که نمی‌پرسند
کلمات چرا قافیه ندارند
و فواره‌ها
چرا وحشت‌زده، خاموش‌اند؟
دانه‌یی بکار!
در بی‌آبیِ سنگلاخ‌ها
ابرهای بی‌طاقت
قصیده‌ی بی‌قافیه‌ی مرا
زمزمه خواهند کرد.
جواب واژه‌ها
س. ع. نسیم
گلابتونِ بامداد و شام‌گاهی‌ام
نشانده زورق خیال من
در انتهای مینوی صراحیِ نگاه تو...
در این خیالم از چه رو
در این پگاه
بر عاج‌های ابرها و موکب ستاره‌ها
چگونه جستم از خراب و خون و خواب قرنها؟
ــ جواب عشق چیست؟
ــ در این خراب و خون و خواب قرنها
به حرمت صراحیِ نگاه تو
تمام واژه‌ها سکوت کرده‌اند...
چهار شعر از
کاظم مصطفوی
جان می‌دمد
جان می‌کند
آن که با تیشه
در ساختن شعری‌ست
از سنگ واژه‌ها.
و جان می‌دمد
آن که
جان می‌کند در واژه‌های سنگ.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
من همیشه می‌میرم
من
همیشه می‌میرم
وقتی می‌بینم
کسانی می‌میرند
و نمی‌دانند
چرا آب هرگز نمی‌میرد.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
زیبا
زیبا
کسی‌ست که
وقتی زنی را می‌بیند
آن روی غروب‌کرده و اندوهگین زمین را دیده است.
تمام زمین
و آن کس که دو نیمکرة طلوع کردة زمین را ببیند
زیباست.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
هر واژه
هر واژه
جوانی‌ست
با عضله و استخوان و رگ.
ومن
آن عصبم
با تعصب سرخ خود
در حرمت هر رگ و پی.
یعنی
شرحه‌شرحه می‌شوم
وقتی که نعش هر برومند به‌تاراج رفته‌یی را
بر «دار» تجربه‌ی تکرار می‌آویزند.
📘از کتاب: با شقیقه‌یی از شقایق
در بساط این شبِ كژخیم و تیغِ فقرِ معناكُش
در دیار داغِ بی‌برگی و داس «دار»
نیست رامم
كاغذ مشق و حسابِ ضربِ صفر و بیست!
بر فراز قلّه‌ی این قرن یلدایی
نیست رامم
دفتر تفریق و جمع این شمار بی‌شمار شب!
بر لطیف برگ كاغذ
می‌تراود بامداد تازه با چشمان فكری نو...
س. ع. نسیم