یادداشت‌های مصور ـ سعید عبداللهی

یادداشت‌های مصور

سعید عبداللهی

«هر آن چیزی که تو گویی که آنی

به بالاتر نگر، بالای آنی» ـ مولوی

شاید بتوان ظهور ناگهانی‌های از خود رها گشتن و پوییدن و به وصال رسیدن را انشای عشق نامید. این تولدها در گاهواره‌های رجوع به اصل خویشتن‌اند: «هر کسی کو دور ماند از اصل خویش / باز جوید روزگار وصل خویش».

آن‌گونه نبوده و نیست و چنین نیز نباشد و نماند که زندگی و جهان ما را خودکامگان، خرمنگاه جولان بداندیشی‌هایشان کنند. «باز کن پنجره را / من و تو کم نیستیم».

همیشه بال‌های امید و ایثاری هستند که سموم هوای یأس‌انگیز و ناگزیری را پس می‌زنند. اینان تکاپوی آدمی را در آسمان لایتناهیِ بودن و پیمودن، افق می‌گشایند؛ و اینان‌اند که هنر عشق ورزیدن را ممارست و تمرین می‌کنند تا «در برابر تندرها بایستند» و هاله‌های شوق‌آمیز و شورانگیز زندگی را جلوه بخشند: «از این سموم که برطرف بوستان بگذشت / عجب که بوی گلی هست و عطر نسترنی».

در هستیِ ما، آن که باید «در برابر تندر بایستد و خانه را روشن کند» و جلوه‌بخش هاله‌های روشن زندگی باشد، حضوری‌ست در «آینه‌های ناگهان» من و تو... و اینک ردی از گل‌های سرخ تندرشکن در یادداشت‌های مصور روبه‌رو...